„Rubio”

William Wharton

Koleżanka z pracy zadzwoniła i oznajmiła, że ma świetną książkę, którą mogłaby mi pożyczyć. Wzruszająca, płakałam, i jest tam taka scena miłosna, że… – mówiła. Akurat kończyłam „Pielgrzyma” więc chętnie skorzystałam z tej propozycji.
Akcja toczy się jak flaki z olejem. Co prawda rozgrywa się w gorącej, spalonej słońcem Hiszpanii, a to wiele tłumaczy. Autor opisuje zdarzenia z taką dbałością o szczegóły, że przy czytaniu zbierało mi się na mdłości.
Rubio – nazwany tak przez tubylców Amerykanian, rozwiedziony, podróżuje po Hiszpanii i znajduje opuszczony dom, który postanawia wyremontować aby rozpocząć w nim nowe życie. Zaprzyjaźnia się z hiszpańską rodziną i zakochuje w młodej, 17 letniej Dolores. Ta zachodzi w ciążę…i dopiero wtedy akcja przyspiesza. A zakończenie nawet mnie zaskakuje. Na 170 stron książki radziłabym przeczytać ostatnie 30. W zupełności wystarczy. Ale jeśli ktoś lubi treść typu: wysiadłem z samochodu, rozejrzałem się, zatrzasnąłem drzwi, miałem zakurzone buty więc przetarłem je chusteczką, założyłem kapelusz na głowę, podrapałem się po pupie i ruszyłem w kierunku pola….to polecam.